Proposte

Linee guida per gli autori

Wytyczne dotyczące pisania i edycji tekstów przesyłanych do czasopisma „Meritum”.

Uprasza się o stosowanie edytorów tekstu Microsoft Office w wersjach od 2003. Teksty pisane
i edytowane w innych programach (np. Open Office) również są dopuszczane, lecz z racji niepełnej konwersji tych formatów (np. .odf) do formatu Microsoft Office (.doc lub .docx) wydłuża się proces redakcyjnej korekty. W skrajnych przypadkach Redakcja zastrzega sobie prawo do odesłania tekstu Autorowi w celu naniesienia poprawek zgodnych z niniejszymi wytycznymi.

Objętość artykułów nie powinna przekraczać 20 tys. znaków (z uwzględnieniem odstępów  i przypisów).

1. Układ tekstu

• Autor: imię, nazwisko oraz miasto (w nawiasie) w lewym górnym rogu nad tytułem, czcionka Times New Roman 12 pkt.
• Tytuł artykułu: czcionka Times New Roman 14 pkt. (pogrubiony), wersaliki, wyśrodkowany.
• Słowa kluczowe: czcionka Times New Roman 10 pkt., wersaliki, wyśrodkowany.
• Tytuły rozdziałów i podrozdziałów: czcionka Times New Roman 12 pkt. (pogrubiony), numerowanie cyframi arabskimi, wyrównanie do lewej.
• Tekst główny: czcionka Times New Roman 12 pkt., wyjustowany.
• Tytuł artykułu w języku angielskim: czcionka Times New Roman 14 pkt. (pogrubiony), wersaliki, wyśrodkowany.
• Streszczenie artykułu w języku angielskim: czcionka Times New Roman 12 pkt.
• Bibliografia: czcionka Times New Roman 12 pkt, wyjustowany.
• Zalecane ustawienia formatowania tekstu głównego:
  • Ustawienia strony: rozmiar papieru – A4; marginesy – górny, dolny, prawy – 2,5 cm, lewy – 3,5 cm.
  • Czcionka – Times New Roman 12 pkt.
  • Interlinia – 1,5 wiersza.
  • Wyrównanie – wyjustowany.
  • Wcięcia – 0 cm.
  • Specjalne – pierwszy wiersz co 1,0 cm.
  • Odstępy przed i po – 0 pkt
• Dopuszczalne formatowania tekstu:
  
  • Tekst prosty – antykwa.
  • Tekst pochyły – italika.
  • Tekst pogrubiony – boldowanie.
  • TEKST PISANY WERSALIKAMI.
  • Tekst pisany kapitalikami – Imię i Nazwisko, Przykładowy napis.
• Cytowanie:
  • Cytaty ze źródeł należy pisać tekstem prostym (antykwą) i wziąć w cudzysłów.
  • Cytaty z opracowań należy pisać tekstem prostym (antykwą) i wziąć w cudzysłów.
  • Autorskie skróty i wtręty do cytowań należy umieścić w nawiasie kwadratowym – […] i zapisać antykwą. Cytowania nie należy zaczynać i kończyć nawiasem kwadratowym z wielokropkiem […]. Fragmenty opuszczone należy oznaczyć trzema kropkami w nawiasach kwadratowych.
  • Cytaty objętością trzy wiersze i więcej należy podawać jako tekst blokowy: czcionka — Times New Roman 10 pkt., akapit — wyjustowany; pierwszy wiersz — brak wcięcia; wcięcia od lewej i od prawej — 1 cm; interlinia — 1,5 wiersza; odstępy od tekstu głównego — przed i po 12 pkt.
  • NIE NALEŻY w dokumencie umieszczać: numerów stron, stopek, nagłówków, grafiki, kolorowego i ozdobnego tekstu. aficzny – PSB
• Przypisy – stosujemy wyłącznie przypisy dolne. Zalecane ustawienia formatowania:
  
  • czcionka – Times New Roman 10 pkt.
  • interlinia – 1 wiersz
  • numeracja arabska, nr przypisu – indeks górny
  • wyrównanie – wyjustowany
  • wcięcia – 0 cm
  • specjalne – wysunięcie co 0,3 cm
  • odstępy – przed 0; po 3 pkt
• Bibliografia:
  • Obowiązuje podział na źródła (bez dodatkowych podziałów np. na źródła
    rękopiśmienne, drukowane) i opracowania (bez dodatkowych podziałów np. na monografie, artykuły itd.), bez stron internetowych.
  • Bibliografia selektywna (należy podać wybrane publikacje – max jedna strona A4).
  • Spis bibliograficzny powinien być sporządzony w porządku alfabetycznym na podstawie nazwisk autorów (szyk przestawny inicjału/ów i nazwiska nie obowiązuje w przypadku
• Bibliografia:
  • Obowiązuje podział na źródła (bez dodatkowych podziałów np. na źródła
    rękopiśmienne, drukowane) i opracowania (bez dodatkowych podziałów np. na monografie, artykuły itd.), bez stron internetowych.
  • Bibliografia selektywna (należy podać wybrane publikacje – max jedna strona A4).
  • Spis bibliograficzny powinien być sporządzony w porządku alfabetycznym na podstawie nazwisk autorów (szyk przestawny inicjału/ów i nazwiska nie obowiązuje w przypadku
  • redaktorów pracy zbiorowej, tłumacza, opracowującego itd.) lub tytułu – np. w przypadku nieznanego autora czy pracy pod redakcją.
  • W przypadku archiwów podaje się pełną nazwę archiwum, nazwę zespołu archiwalnego i numery np. działu, sygnatury, teczki, a w przypadku bibliotek podaje się pełną nazwę biblioteki i numer rękopisu.
  • W bibliografii nie podaje się numerów stron.
  • Na końcu opisu bibliograficznego stawiamy kropkę.
  • Pozostałe wymogi podawania publikacji obowiązują jak przy przypisach dolnych (punkty
    2, 3, 4, 5, 11).
  • Przykładowa bibliografia w dalszej części instrukcji.

Zapis przypisów
W zapisie przypisów należy stosować niżej wymienione zasady. Pogrubienia („wyboldowanie”) poniższych zapisów przyjęto jedynie na potrzeby niniejszej instrukcji i w codziennej pracy nie należy ich stosować.

Punkt 1

• W publikacji należy stosować przypisy dolne, numerowane kolejno liczbami arabskimi w formie indeksu górnego, „przykład zastosowania przypisu”10, kolejny przykład11
• Znaki interpunkcyjne ( . , ; : ) należy stawiać po numerze przypisu (przykłady wyżej).
• Należy stosować łacińskie (a nie polskie) zwroty: op. cit., ibidem, idem, eadem, passim – pisane pismem prostym (antykwą).
• Numeracja przytaczanych w przypisach tomów – cyframi arabskimi: t. 7; t. 9. Numeracja przytaczanych w przypisach części i zeszytów – cyframi arabskimi: z. 15; cz. 7.
• Przyjmuje się następujący zapis poszczególnych skrótów: t.; z.; red.; [w:]. Pozostałe skróty zostały wymienione w tabeli na końcu niniejszej instrukcji.
• Jeśli w przypisie autor powołuje się na kilka prac, to poszczególne odwołania należy oddzielić średnikiem ;

Punkt 2
Przypis składa się z następujących „sekcji”:
Inicjał im. autora i Nazwisko, Tytuł opracowania, Miejsce i roku wydania, Strona/y.
Przykład:
M. F. Jagodziński, Archeologiczne ślady osadnictwa między Wisłą a Pasłęką we wczesnym średniowieczu. Katalog Stanowisk, Warszawa 1997, s. 186–195.
Tytuł opracowania zawsze jest pisany pismem pochyłym (italiką), bez cudzysłowu. Jedynie tytuły cytowanych opracowań, które nie ukazały się drukiem (maszynopisy, prace magisterskie, doktorskie itp.), piszemy pismem prostym (antykwą).

Punkt 3
Jeśli cytowana praca znajduje się w zbiorze artykułów, a zbiór ten nie jest periodykiem, to należy również podać jego tytuł. Zasady formatowania Tytułu zbioru są takie same jak w przypadku Tytuł opracowania.
Inicjał im. autora i Nazwisko, Tytuł, [w:] Tytuł zbioru, Miejsce i roku wydania, Strona/y.
Przykład:
J. Powierski, Dzieje Kwidzyna. Średniowiecze, [w:] Kwidzyn. Z dziejów miasta i okolic, Olsztyn 1982, s. 50. Punkt 4
Jeśli cytat odnosi się do opracowania zbiorowego lub zbioru artykułów, który jest „pod redakcją”, to wówczas imię i nazwisko red. aktora umieszczamy po tytule pracy zbiorowej.

Punkt 4
Jeśli cytat odnosi się do opracowania zbiorowego lub zbioru artykułów, który jest „pod redakcją”, to wówczas imię i nazwisko red. aktora umieszczamy po tytule pracy zbiorowej.
Przykład zapisu cytowania opracowania/pracy zbiorowej „pod redakcją”: Nazwy miejscowe Polski. Historia, pochodzenie, zmiany, red. K. Rymut, Kraków 1999, s.
242.
Przykład zapisu cytowania artykułu znajdującego się w zbiorowej/zbiorze artykułów „pod redakcją”:
J. Powierski, Dzieje Kwidzyna. Średniowiecze, [w:] Kwidzyn. Z dziejów miasta i okolic, red. K. Górski, Olsztyn 1982, s. 50.
Analogicznie po tytule zapisujemy: tłumacza – tłum.; wydawcę – wyd. (dotyczy najczęściej źródeł); opracowującego – oprac. (dotyczy najczęściej źródeł).

Punkt 5
Cytowanie artykuł z prasy naukowej i codziennej.
Tytuł periodyku piszemy pismem prostym (antykwą) i w cudzysłowie. W zapisie cytowania artykuł z prasy naukowej i codziennej nie stosujemy [w:]
Inicjał im. autora i Nazwisko, Tytuł artykułu, Tytuł periodyku, Rok wydania, Nr tomu i zeszytu, Strona/y. 
Przykład:
B. Śliwiński, Rola polityczna rycerstwa gdańskiego w okresie wojny domowej na Pomorzu Gdańskim w latach 1269‐1272, „Zapiski Historyczne”, 1986, z. 2, s. 5–19.
W sekcji Nr tomu i zeszytu mogą się znaleźć różne informacje: R. – rocznik; t. – tom; seria; nr – numer
Przykład:
G. Białuński, Pruskie związki terytorialno-osadnicze w dorzeczu środkowej Łyny w XIII wieku, „Komunikaty Mazursko‐Warmińskie”, 2004, nr 1 (243), s. 9–16.

Punkt 6
Stosowanie skrótów tytułów często cytowanych prac:
Przykłady:
⁷A. Bitner-Wróblewska, A. Piotrowski, Wały podłużne w okolicach Biskupca w woj. olsztyńskim. Przyczynek do pochodzenia i chronologii tego typu obiektów na obszarze południowej Warmii, „Komunikaty Mazursko‐Warmińskie” [dalej: KMW], 1990, nr 1–4, s. 133–140;
¹⁰G. Białuński, Pruskie związki terytorialno-osadnicze w dorzeczu środkowej Łyny w XIII wieku, KMW, 2004, nr 1 (243), s. 9–16.

Punkt 7
Gdy przypisach następujących bezpośrednio po sobie ponownie pojawia się już cytowana praca, stosujemy zapis – Ibidem (tamże):
Przykłady:
⁸G. Labuda, Die Prussen in den Tschechischen und Slowakischen Ländern des frühen
Mittelalters, [w:] Otázky dějin středni a vychodny Evropy, uspoř. F. Hejl, Brno 1971, s. 19‐24.
⁹Ibidem, s. 21.

Punkt 8
Gdy przypisach nie następujących bezpośrednio po sobie ponownie pojawia się już cytowana praca, stosujemy zapis – op. cit. (dzieło cytowane), pod warunkiem jednak, iż w przypisach nie występują inne prace tegoż autora.
Przykłady:
⁸G. Labuda, Die Prussen in den Tschechischen und Slowakischen Ländern des frühen
Mittelalters, [w:] Otázky dějin středni a vychodny Evropy, uspoř. F. Hejl, Brno 1971,
s. 19–24.
⁹ Codex diplomaticus et epistolaris regni Bohemiae, ed. G. Friedrich, t. 1, Pragae 1904–1907, nr 79 (1078 r.: Prusi), 110 (po 18 II 1126 r.: Prusci), 115 (po 30 VI 1131 r.: Pruzeh), 382 (po 19 V 1046 r., falsyfikat z XII w.: Prusy).
¹⁰ G. Labuda, op. cit., s. 20. Warto też odnotować odosobnioną hipotezę J. Bielatowicza, który uznał, że w języku słowiańskim istniał wyraz prus oznaczający ‘konia’, a zatem nazwy miejscowe Prusy pochodziły od ludzi zajmujących się hodowlą koni lub noszących taki przydomek, z tym też wiązał pojawienie się tych nazw w Czechach, por. J. Bielatowicz, Kilka uwag o czeskich i polskich nazwach miejscowych.

Punkt 9
Gdy w przypisach nie następujących bezpośrednio po sobie znowu pojawia się już raz wymieniona praca, a cytowaliśmy już różne prace tegoż autora, wtedy skracamy tytuł danej pracy. Prusy itp., Slavia Occidentalis, t. 12, 1933, s. 301–303.
Przykłady:
¹² M. Biskup, Studium historyczno-urbanistyczne miasta Iławy (woj. olsztyńskie), Toruń 1953, s. 158.
¹³ Das grosse Ämterbuch des Deutschen Ordens, hrsg. v. W. Ziesemer, Danzig 1921, 166.
¹⁴ Zob. M. Biskup, Iława. Początki miasta. Iława w epoce feudalnej. Miasto kapitalistyczne, [w:] Studia z historii budowy miast polskich, Prace Instytutu Urbanistyki i Architektury, t. 6, z. 2/17, Warszawa 1957, s. 121–127.
¹⁵ J. Tandecki, Struktury administracyjne oraz formy życia w wielkich miastach Prus Krzyżackich i Królewskich w średniowieczu i na progu czasów nowożytnych, Toruń 2001, s. 16.
¹⁶ M. Biskup, Studium, s. 4.
¹⁷ J. Tandecki, Struktury administracyjne, s. 44.
¹⁸ M. Biskup, Iława, s. 87.

Punkt 10
Jeśli wymieniamy pod rząd kilka prac danego autora, to jego imię i nazwisko zastępujemy zwrotem – idem (tegoż); eadem (tejże).
Przykłady:
²⁰ F. Lorentz, Preuβen in Pommerellen, Mitteilungen des Westpreuβischen
Geschichtsvereins, 32. Jg., 1933, H. 3, s. 49‐59; idem, Nochmals die Preußen in
Pommerellen, Mitteilungen des Westpreuβischen Geschichtsvereins, 34 Jg., 1935, H. 1, s. 1–4.
²¹ Idem, Jakiś przykładowy tytuł, Berlin 1944, s. 84.
⁴⁵ H. Modrzewska, Osadnictwo jenieckie we wcześniejszym średniowieczu polskim. Uwagi w sprawie obcego elementu etnicznego w toponomastyce polskiej, „Kwartalnik Historii Kultury Materialnej”, 1969, nr 3; eadem, Osadnictwo obcoetniczne i innoplemienne w Polsce wcześniejszego średniowiecza, Warszawa 1984.
⁴⁶Eadem, Jakiś przykładowy tytuł, Kraków 1995, s. 144.

Punkt 11
Zapisu materiałów źródłowych dokonujemy w następujący sposób:
Nazwa Archiwum lub Biblioteki, Fond, Inwentarz, Tom, Autor, Tytuł, Karta.
Przykład:
Państwowe Archiwum Historyczne w Wilnie, F1135, inw. 20, syng. 397, Paulina z Białłozorów
Kończyna, Pamiętniki, k. 20.

Punkt 12
Zapis materiałów ze stron internetowych. Nazwa strony internetowej, data dostępu. Stronę oraz datę należy umieścić w znakach: <>.
Przykład: <wojtkuszki.eu, 26 I 2016>

Przykładowa bibliografia:
Źródła:
Archiwum Państwowe w Bydgoszczy, Urząd Województwa Pomorskiego w Toruniu, sygn. 30175.
Archiwum Państwowe w Poznaniu:
Komitet Miejski Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Pile 1948–1965, sygn.: 13, 42;
Komitet Powiatowy Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Piła-Trzcianka 1965–1975, sygn.: 7, 9.
Biblioteka Książąt Czartoryskich w Krakowie, rkps 5460.
„Gazeta Warszawska”, 1812, nr: 52, 55; 1813, nr 12.
Kodeks Dyplomatyczny Małopolski, t. 3, wyd. F. Piekosiński, Kraków 1887.
Platona Gorgiasz, przeł. W. Witwicki, Warszawa 1958.
Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 III 1928 r. o położnych (Dz.U. z 1928 r., Nr 34, poz. 316).

Opracowania:
Jackiewicz-Garniec M., Garniec M., Zamki państwa krzyżackiego w dawnych Prusach: Powiśle, Warmia,
Mazury, Olsztyn 2006.
Czerwiński K., Likwidacja Prałatury Pilskiej, „Ziemia Nadnotecka”, 1972, R. 12, nr 8 (137).
Dzieje Warszawy, t. 3, Warszawa w latach 1795-1914, red. S. Kieniewicz, Warszawa 1976.
Gliniecki T., Elbląg czasów wojny, Elbląg 2013.
Gliniecki T., Elbląskie okruchy XX wieku, Elbląg 2013.
Kamińska K., Sądownictwo miasta Torunia do połowy XVII w. na tle ustrojów niektórych miast Niemiec i Polski, Warszawa–Poznań–Toruń 1980.
Możejko B., Jeszcze o staroście generalnym Wielkopolski Wierzbięcie, [w:] Ludzie, władza, posiadłości, t. 1, Gdańskie studia z dziejów średniowiecza, red. J. Powierski, B. Śliwiński, Gdańsk 1994.

SKRÓTY:
Archiwum Akt Nowych w Warszawie – AAN
Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie – AGAD
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej – AIPN
Archiwum Państwowe w Warszawie – APW
Archiwum Państwowe w Toruniu – APT
Archiwum Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych – ATPSP
Biblioteka Czartoryskich w Krakowie – BCz
Biblioteka Jagiellońska – BJ
Polski Słownik Biograficzny – PSB