Nakłonić a namówić – próba analizy semantycznej

Bogusławski A. (1976): O zasadach rejestracji jednostek języka. „Poradnik Językowy”, nr 8, s. 356−364.   Google Scholar

Bogusławski A. (1988): Język w słowniku. Desiderata semantyczne do wielkiego słownika polszczyzny. Wrocław.   Google Scholar

Czekańska M. (2015): Polskie czasowniki nakłaniania jako nazwy tzw. czynności perlokucyjnych. Uniwersytet Warszawski (mps).   Google Scholar

Danielewiczowa M. (2002): Wiedza i niewiedza. Studium polskich czasowników epistemicznych. Warszawa.   Google Scholar

Grochowski M. (1980): Pojęcie celu. Studia semantyczne. Wrocław.   Google Scholar

Grochowski M. (2008): Rola dewiacji w uzasadnianiu hipotez semantycznych. Wprowadzenie do problematyki. „Biuletyn PTJ” LXIV, s. 25−36.   Google Scholar

Kleszczowa K., Termińska K. (1983): Nakłaniające zdania aluzyjne. „Język Polski” 63, z. 1−2, s. 33−41.   Google Scholar

Mamcarz A. (1996): Metodologia badań nad językiem nakłaniania. Zarys problematyki. „Poradnik Językowy”, z. 10, s. 14−24.   Google Scholar

Manipulacja w języku (2004). Pod red. P. Krzyżanowskiego i P. Nowaka. Lublin.   Google Scholar

Marcjanik M. (1980): Czasowniki modalno-kauzatywne we współczesnej polszczyźnie. Analiza łączliwości czasowników oznaczających rozkaz, prośbę, namowę, zakaz, pozwolenie. Zielona Góra.   Google Scholar

Wierzbicka A. (1969): Dociekania semantyczne. Wrocław.   Google Scholar

Wierzbicka A. (1971): Kocha, lubi, szanuje. Medytacje semantyczne. Warszawa.   Google Scholar

Wierzbicka A. (2006): Semantyka. Jednostki elementarne i uniwersalne. Lublin.   Google Scholar