Nakłonić a namówić – próba analizy semantycznej
Joanna Wołoszyn
Uniwersytet Warmińsko-Mazurski, OlsztynAbstrakt
Artykuł jest próbą analizy semantycznej jednostek leksykalnych zawierających
czasowniki namówić i nakłonić.
Słowa kluczowe:
językoznawstwo, semantyka formalna, jednostka językowaBibliografia
Bogusławski A. (1976): O zasadach rejestracji jednostek języka. „Poradnik Językowy”, nr 8, s. 356−364. Google Scholar
Bogusławski A. (1988): Język w słowniku. Desiderata semantyczne do wielkiego słownika polszczyzny. Wrocław. Google Scholar
Czekańska M. (2015): Polskie czasowniki nakłaniania jako nazwy tzw. czynności perlokucyjnych. Uniwersytet Warszawski (mps). Google Scholar
Danielewiczowa M. (2002): Wiedza i niewiedza. Studium polskich czasowników epistemicznych. Warszawa. Google Scholar
Grochowski M. (1980): Pojęcie celu. Studia semantyczne. Wrocław. Google Scholar
Grochowski M. (2008): Rola dewiacji w uzasadnianiu hipotez semantycznych. Wprowadzenie do problematyki. „Biuletyn PTJ” LXIV, s. 25−36. Google Scholar
Kleszczowa K., Termińska K. (1983): Nakłaniające zdania aluzyjne. „Język Polski” 63, z. 1−2, s. 33−41. Google Scholar
Mamcarz A. (1996): Metodologia badań nad językiem nakłaniania. Zarys problematyki. „Poradnik Językowy”, z. 10, s. 14−24. Google Scholar
Manipulacja w języku (2004). Pod red. P. Krzyżanowskiego i P. Nowaka. Lublin. Google Scholar
Marcjanik M. (1980): Czasowniki modalno-kauzatywne we współczesnej polszczyźnie. Analiza łączliwości czasowników oznaczających rozkaz, prośbę, namowę, zakaz, pozwolenie. Zielona Góra. Google Scholar
Wierzbicka A. (1969): Dociekania semantyczne. Wrocław. Google Scholar
Wierzbicka A. (1971): Kocha, lubi, szanuje. Medytacje semantyczne. Warszawa. Google Scholar
Wierzbicka A. (2006): Semantyka. Jednostki elementarne i uniwersalne. Lublin. Google Scholar
Uniwersytet Warmińsko-Mazurski, Olsztyn
