, Dominika Anna Rosłoń
, Yaryna Turchyn
https://doi.org/10.31648/ep.6716
Podstawowe priorytety polskiej polityki wschodniej oparte były na trzech powiązanych ze sobą ideach: polsko-niemieckim porozumieniu, uznaniu pierwszej niepodległości Ukrainy, Białorusi i Litwy oraz ich nowych granic, podkreślając strategiczne znaczenie niepodległości tych państw dla wzmocnienia niepodległości Polski i próby zacieśnienia stosunków z tymi krajami. Celem była wolna i demokratyczna Polska w demokratycznej i pokojowej Europie, która została później uosobieniem pojednania z Niemcami, a także przyjęcie przez Polskę członkostwa w NATO i UE. Kontekst kształtowania się kursu polskiej polityki wschodniej przed i po członkostwie w UE był determinowany przez kilka czynników. Po pierwsze, dostosowanie Polski do UE i odwrotnie – Brukseli – do żądań Warszawy. Po drugie, polskie próby wpływania na zmiany instytucjonalne w UE, które zostały zainicjowane przed jej przystąpieniem do UE. Po trzecie, wewnętrzny kryzys polityczny na Ukrainie w 2004 r. i jego konsekwencje, w szczególności polska aktywność podczas pomarańczowej rewolucji (2004) na Ukrainie. Zamiast tego działania UE w Kijowie były postrzegane przez większość polskich obserwatorów jako brak porozumienia Unii Europejskiej w sprawie polityki wschodniej.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Język Polski
English
Русский
Deutsch
