Opublikowane: 2022-07-011

Wzorzec osobowy oficera II Rzeczypospolitej

Urszula Świderska-Włodarczyk
Echa Przeszłości
Dział: ARTYKUŁY I ROZPRAWY
https://doi.org/10.31648/ep.7943

Abstrakt

Celem niniejszego artykułu jest uchwycenie źródeł, ewolucji, i finalnego kształtu wzorca osobowego oficera II Rzeczypospolitej. Skorzystano tu z metody logicznej konstrukcji w postaci autorskiego modelu. Składają się na niego cztery komponenty: uwarunkowania genealogiczne związane z pochodzeniem społecznym; uwarunkowania osobowościowe rozumiane jako zespół cech charakterologicznych; uwarunkowania profesjonalne tożsame z kunsztem zawodowym; uwarunkowania społeczne realizujące się w kontaktach z najbliższym otoczeniem, postawą obywatelską i przynależnością religijną. Każde z wymienionych uwarunkowań jest związane z aksjologią epoki. Wszystkie one składają się na postać fikcyjną doskonałego oficera. Miał on legitymować się polskim obywatelstwem, posiadać wykształcenie uwieńczone stopniem podporucznika, a także warunki fizyczne, pozwalającymi na wywiązywanie się z powierzonych obowiązków. Nie mniej ważne pozostawały jego cechy osobiste związane z rozsądkiem, uczciwością, odwagą i honorem. Reszty dopełniał kunszt wojskowy dotyczący optymalnej sprawczości w czasie wojny i pokoju, uzupełniony o postawy patrioty i katolika.  Całość oficerskich przymiotów przekłada się na wzorzec postulowany, budzący aspirację do naśladownictwa.

Słowa kluczowe:

wzorzec osobowy, oficer, II Rzeczpospolita, aksjologia

Pobierz pliki

Zasady cytowania

Świderska-Włodarczyk, U. (2022). Wzorzec osobowy oficera II Rzeczypospolitej. Echa Przeszłości, (XXIII/1), 113–126. https://doi.org/10.31648/ep.7943

Cited by / Share

Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.