Dzisiejszy dyskurs humanistyczny prowadzi się niejako na dwóch poziomach: krytycznym – dotyczącym samoświadomości badacza I przedmiotowym – dotyczącym przedmiotu refleksji. W artykule poruszane są niektóre problemy epistemologiczne związane z uprawnieniem antropologii kulturowej i pozostałych dyscyplin humanistycznych. Dotyczą one możliwości poznawania innych kultur, innych kontekstów kulturowych, które w dzisiejszej refleksji humanistycznej nabierają postać interpretacji bądź przekładu kategorii pojęciowych badanej kultury na kulturę badacza. Współczesne uprawianie antropologii kulturowej (ogólnie humanistyki) polega na w dużej mierze autorefleksji badacza nad własnym uwikłaniem kulturowym, na uświadamianiu sobie swojej kultury, aby zapobiec przypisywaniu badanym kulturom sądów pochodzących z kultury badacza. Jest to zagadnienie intrygujące i w dalszym ciągu wymagające przemyślenia; świadczyć o tym może chociażby przykład niezliczonych “pomyłek” epistemologicznych falsyfikowanych w kolejnych “teoriach socjologicznych”, “prądach filozoficznych”, “rewolucjach naukowych”, “czy programach badawczych”.
W artykule formuułuje się ogólny program krytycznej i samokontrolującej się świadomości metodologicznej w postaci procedury neutralizującej aksjologiczne preferencje badacza.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne 4.0 Międzynarodowe.
English
Język Polski
Русский
Français (France)
Deutsch
Español (España)
Italiano