Wychodząc z założenia, iż obecny kryzys ekologiczny jawi się przede wszystkim "jako problem moralny", formułuje się tezę, iż przezwyciężenie tego kryzysu należy rozpocząć od "wnętrza człowieka" i kwestię postrzegania stosunku człowieka (społeczeństwa) do przyrody należy ujmować w kategoriach dobra i zła moralnego, obowiązku i odpowiedzialności. Ukazując podstawowe rodzaje etyki ekologicznej podkreśla się, iż kwintesencją tej etyki jest sumienie ekologiczne. Rozumiane jest tu ono jako osobisty, wewnętrzny arbiter rozstrzygający — na podstawie wiedzy ekologicznej i poczucia odpowiedzialności za istnienie i zachowanie biosfery — o słuszności i wartości moralnej podejmowanych decyzji i działań. Na podstawie analizy zakresu normatywnie pojmowanej świadomości ekologicznej formułuje się tezę, że sumienie ekologiczne stanowi ześrodkowanie i interioryzację treści, wartości i norm świadomości ekologicznej w aktach woli i wartościowaniach moralnych człowieka.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne 4.0 Międzynarodowe.