Abstract

Strategia rozwoju obszarów wiejskich wymaga włączenia się w nią społeczności lokalnych. Dlatego też niezmiernie istotne jest pojawienie się na wsi animatorów życia społeczno-gospodarczego. Analiza szeregu czynników pozwala stwierdzić, że to właśnie właściciele gospodarstw ekologicznych w dużej mierze wydają się być predysponowani do roli liderów w rozwoju obszarów wiejskich. Przeciętny wiek właścicieli gospodarstw ekologicznych oscyluje w granicach 40 lat, a więc znajdują się oni w okresie największej aktywności zawodowej i społecznej. Są to w większości ludzie lepiej wykształceni aniżeli przeciętny rolnik. W badanej populacji prawie połowa właścicieli gospodarstw ekologicznych legitymuje się wykształceniem co najmniej średnim, w tym co piąty respondent posiada dyplom ukończenia wyższej uczelni. Poza tym dużo częściej biorą udział w kursach doskonalenia zawodowego, organizowanych przez różnego typu instytucje i stowarzyszenia, mają także większy kontakt z ośrodkami naukowymi aniżeli przeciętny rolnik. Z przeprowadzonych badań wynika, że właściciele gospodarstw ekologicznych podjęli pracę z własnej, nieprzymuszonej woli, a tylko tacy rolnicy są w stanie aktywnie włączyć się w procesy przeobrażania obszarów wiejskich. Rolnicy prowadzący gospodarstwa ekologiczne z uwagi na trudności związane ze sprzedażą swoich produktów muszą być ludźmi przedsiębiorczymi. Są zatem lepiej zorientowani w prawach panujących na rynku, lepiej radzą sobie w nie sprzyjających warunkach. Ma to swoje źródło również w tym, że rolnicy ekologiczni to w wielu wypadkach ludzie pochodzący z miast. Mają oni zatem większe, aniżeli przeciętny rolnik, możliwości kontaktu miasto - wieś, a co za tym idzie także możliwości przyciągania kapitału z obszarów pozarolniczych.