https://doi.org/10.31648/pl.10711
Artykuł dotyczy autobiograficznej twórczości Izabeli Czajki-Stachowicz napisanej i opublikowanej w znacznej większości w latach 60. XX wieku. Główna część rozważań skupia się na literaturoznawczej analizie wybranych powieści w perspektywie współczesnych koncepcji dotyczących autobiografizmu kobiecego. Jedną z podstaw analitycznych stanowi rozumienie autobiografii zaproponowane w publikacji Encyklopedia gender. Płeć w kulturze. Narracyjne „ja”, opowiadające o swoim doświadczeniu, uwikłane w historyczno-społeczny kontekst zostało poddane analizie wykorzystującej koncepcję funkcji autokreacyjnej i kategorię autoportretu literackiego. Kobiece doświadczenie, zawierające w sobie historię małżeństw, relacji z mężczyznami, aborcji i molestowania seksualnego, spisane w autobiograficznej twórczości Czajki- Stachowicz zostaje potraktowane jako przedmiot dociekań literaturoznawczych w perspektywie krytyki feministycznej. W tym kontekście artykuł jest próbą umiejscowienia analizowanych teksów na osi refleksji feministycznej – od myśli wyrażonej przez Simone de Beauvoir w rozdziale książki Druga płeć zatytułowanym Od lat dojrzałych do starości do współczesnych koncepcji zaproponowanych m.in przez Brigitte Gautier w tekście Zaklęcia czarodziejki Vivien, czyli o autobiografii kobiecej i Annę Godzińską w artykule Gender i (auto)biografia. W tekście podjęto także kwestię dychotomii, którą można określić na spektrum „Czajka-Stachowicz o sobie/inni o pisarce”.
Pobierz pliki
Zasady cytowania