Mit antyczny, pomimo zainteresowania nim różnych dyscyplin naukowych, nie doczekał się jednoznacznej i spójnej definicji. Wieloznaczna jest również jego etymologia. "Mit" wywodzi się z greckiego słowa "mythos", któremu badacze nadają różne znaczenia od opowiadania", "baśni", "opowieści o genealogii bogów" do "słowa", "słowa poetyckiego", a nawet „fabuły". Ta niejednorodność znaczeniowa wywarła wpływ na koncepcje i teorie mitu.
W starożytności zostały zapoczątkowane dwie metody interpretowania tego zjawiska — alegoryczna i historyczna. Pierwsza z nich była kontynuowana nie tylko w średniowieczu i odrodzeniu, ale dominowała też w teoretycznym ujęciu mitu aż do wieku XVIII.
Oświecenie przyniosło kilka nowych spojrzeń na mit antyczny — racjonaliści francuscy dyskredytowali go, uważając, że są to niewiarygodne wytwory nieoświeconych umysłów: Herder stawiał go na równi z filozofią i poezją, a Creuzer zwrócił uwagę na możliwość symbolicznej interpretacji mitu. Ostatni pogląd przeważał w badaniach nad mitem do połowy XIX wieku.
Odkrycie sanskrytu i starożytnych cywilizacji bliskowschodnich umożliwiło przyrodniczą, astralną i astronomiczną interpretację mitu. W tym czasie powstały też liczne szkoły ujmujące się tym zjawiskiem socjologicznej, psychologicznej, fenomenologicznej i strukturalistycznej. Każda z tych teorii starała się w swej perspektywie ukazać różne funkcje mitu, a zwłaszcza ontologiczną, soteriologiczną i semantyczną. Żadna jednak z nich nie wyczerpuje istoty zjawiska do końca.
Warto jednak dodać, że mit wchodzi w genetyczne i strukturalne związki z literaturą, dzięki temu zyskuje ona uniwersalny wymiar, a także odzyskuje utraconą „rzeczywistość egzystencjalną”.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne 4.0 Międzynarodowe.
English
Język Polski
Русский
Français (France)
Deutsch
Español (España)
Italiano