Szczęście jako (najwyższy) sposób bycia człowieka (Arystoteles, Etyka nikomachejska 1098 a 7-18)

Małgorzata Matuszak

doi:10.31648/hip.951

Opublikowane: 2018-09-141

Nr 15 (2009)

Szczęście jako (najwyższy) sposób bycia człowieka (Arystoteles, Etyka nikomachejska 1098 a 7-18)

Małgorzata Matuszak

Humanistyka i Przyrodoznawstwo

Dział: Artykuły

https://doi.org/10.31648/hip.951

Abstrakt

Według Arystotelesa szczęście jest osiągalne, bo jest dziełem człowieka; takim działaniem, którego ,,po co” osiągane jest równocześnie z nim samym: wtedy, gdy działanie jest właśnie dokonywane. Odpowiedź natomiast na pytanie, jakie to jest działanie, związane jest z ontologią życia człowieka, ze sposobem, w jaki winno być dokonywane, aby było sobą. I by sobą był człowiek. Związane jest zatem z odpowiedzią na pytanie, kim jest człowiek i jakie jest jego miejsce pośród innych bytów, a przede wszystkim jakie jest jego odniesienie z jednej strony do innych istot żyjących – roślin i zwierząt, z drugiej – do Boga. Usytuowanie człowieka w pewnego rodzaju ,,pomiędzy” określa sposób jego życia, a więc także działanie, które ów sposób bycia (życia) najlepiej charakteryzuje. Problematyka szczęścia człowieka najlepiej zaś owo ,,pomiędzy” wyraża i naznaczona jest jego ambiwalencją, dźwiga jej brzemię.

Słowa kluczowe:

szczęście, eudaimonia, Arystoteles, działanie, ergon, funkcja, sposób życia

Pobierz pliki

PDF

Zasady cytowania

Matuszak, M. (2018). Szczęście jako (najwyższy) sposób bycia człowieka (Arystoteles, Etyka nikomachejska 1098 a 7-18). Humanistyka I Przyrodoznawstwo, (15), 195–204. https://doi.org/10.31648/hip.951

Cited by / Share

Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne 4.0 Międzynarodowe.

Bibliografia

Arystoteles, Etyka nikomachejska 1097 b 30; 1095 a 19 -20; 1168 a 6-7, 1178 a 6-7; 1177 b 29.

Arystoteles, Metafizyka 1021 b 20-21; 1023 a 2-4.

Arystoteles, O duszy 414 b 28-32; 415 b 13.

Arystoteles, Polityka 1257 b 41-1258 a 1.

Curzer H. J, Criteria for happiness in ,,Nicomachean Ethics” 17 X 6-8, ,,Classical Quarterly” 1990, nr 40.

Irwin T, Cnoty w filozofii greckiej, [w:] Etyka a charakter, przeł. J. Jaśtal, Kraków 2004.

Nagel T, Aristotle on Eudaimonia, ,,Phronesis” 1972, nr 17.

Petrycy S, Dzieła wybrane, t. 1, Kraków 1956.

Preus A, Anton J. P, Essays in Ancient Greek Philosophy V: Aristotle’s Ontology, New York 1992.

Ricoeur P, Drogi rozpoznania, przeł. J. Margański, Kraków 2004.

Skowroński L, Zarzut systematycznego błędu interpretacyjnego w tłumaczeniu ,,Etyki nikomachejskiej”, ,,Przegląd filozoficzny” (Nowa Seria) 2007 (16), nr 1(61).

Tugendhat E, Wykłady o etyce, przeł. J. Sidorek, Warszawa 2004.

Wald B, Jedność osoby i pojęcie duszy u Arystotelesa, przeł. A. Kruszewicz, R. Otsason, [w:] Zadania współczesnej metafizyki, t. 7: Analogia w filozofii, red. Nauk. A. Maryniarczyk SDB, K. Stępień, P. Skrzydlewski, Lublin 2005. Google Scholar