Опубликовано: 2018-09-141

Szczęście jako (najwyższy) sposób bycia człowieka (Arystoteles, Etyka nikomachejska 1098 a 7-18)

Małgorzata Matuszak
Humanistyka i Przyrodoznawstwo
Раздел: Статьи
https://doi.org/10.31648/hip.951

Аннотация

Według Arystotelesa szczęście jest osiągalne, bo jest dziełem człowieka; takim działaniem, którego ,,po co” osiągane jest równocześnie z nim samym: wtedy, gdy działanie jest właśnie dokonywane. Odpowiedź natomiast na pytanie, jakie to jest działanie, związane jest z ontologią życia człowieka, ze sposobem, w jaki winno być dokonywane, aby było sobą. I by sobą był człowiek. Związane jest zatem z odpowiedzią na pytanie, kim jest człowiek i jakie jest jego miejsce pośród innych bytów, a przede wszystkim jakie jest jego odniesienie z jednej strony do innych istot żyjących – roślin i zwierząt, z drugiej – do Boga. Usytuowanie człowieka w pewnego rodzaju ,,pomiędzy” określa sposób jego życia, a więc także działanie, które ów sposób bycia (życia) najlepiej charakteryzuje. Problematyka szczęścia człowieka najlepiej zaś owo ,,pomiędzy” wyraża i naznaczona jest jego ambiwalencją, dźwiga jej brzemię.

Скачать файлы

Правила цитирования

Matuszak, M. (2018). Szczęście jako (najwyższy) sposób bycia człowieka (Arystoteles, Etyka nikomachejska 1098 a 7-18). Humanistyka I Przyrodoznawstwo, (15), 195–204. https://doi.org/10.31648/hip.951

##plugins.themes.libcom.share##

##plugins.themes.libcom.BOCookieBarText##