Abstract

Eremici egipscy, decydujący się na życie w głębi pustyni, musieli liczyć się z różnymi utrudnieniami wynikającymi z uwarunkowań środowiskowych. Co mogło stanowić największe wyzwanie? W jaki sposób eremici i budowniczowie eremów starali się zniwelować niekorzystny wpływ warunków naturalnych? Dostosowanie architektury eremowej i jej końcowa forma zależały od położenia geograficznego: pustynia egipska, charakteryzująca się różnymi parametrami, wymagała zróżnicowanych rozwiązań architektonicznych. W niniejszym artykule podjęto próbę określenia przeszkód (bądź ułatwień) terenowych typowych dla konkretnych obszarów, na których odkryto pozostałości najbardziej znanych egipskich kompleksów eremowych. Założenia monastyczne zostały porównane pod względem architektonicznym i osadzone w kontekście geograficznym.