W pierwszej części artykułu zwrócono uwagę na podobieństwo doświadczeń rozwoju gospodarczego Indii oraz byłych krajów socjalistycznych. Poprzez dziesięciolecia bowiem realizowano radziecki model rozwoju, obrany w Indiach i narzucony w krajach Europy Środkowej i Wschodniej. W latach dziewięćdziesiątych przyjęty został kurs na gospodarkę rynkową. Doświadczenia pierwszych lat transformacji systemowej pokazują, że rolnictwo raczej ponosi koszty przemian, niż jest ich beneficjentem. W takim to kontekście jawi się potrzeba bardziej fundamentalnej refleksji nad miejscem wsi i rolnictwa w rozwoju spo łecznym i gospodarczym. Mimo idealistycznego rygoryzmu, przesądzającego o tym, że wizja Mahatmy Gandhiego jest bliższa utopii niż pragmatyce gospodarczej, sięgnięcie do niej (część druga artykułu) pozwala spojrzeć na te problemy poprzez pryzmat kultury oraz samorealizacji jednostki. Z perspektywy my śli Gandhiego zbliżamy się do tych źródeł cywilizacji wiejskiej, które czerpią z podstawowych wartości, jakie niesie z sobą religia. W konkluzji autor zauważa, że poszanowanie środowiska przyrodniczego, nacisk na samowystarczalność społeczności wiejskich, troska o zachowanie dziedzictwa kulturowego, dbałość o stan infrastruktury, o rozwój przemyski lokalnego, drobnej wytwórczości i rzemiosła pozwalają uznać Gandhiego za jednego z pionierów zrównoważonego rozwoju wsi.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne 4.0 Międzynarodowe.