Farewell My Concubine: Operatic Film as a Political Allegory
Abstract
The starting point of the presented deliberations is the concept of political allegory in the work of Ann W. Astell. This researcher assumes that the basic element in creating a political allegory is to establish an agreement between an author and a recipient, or the presence of shared knowledge and cultural memory allowing the signs encoded in the text to be read. The aims of the present interpretation of Farewell My Concubine by Chen Kaige are, firstly, to show the relationship between personal and collective trauma and, secondly, to analyse how historical events and figures are integrated in a fictional story about two actors of the Beijing Opera. Finally, the interpretation focuses on the functioning of a film as an allegory.
Keywords:
Chinese cinema, operatic film, art and politics, allegory, Chen KaigeReferences
Astell, Ann W. 1999. Political Allegory in Late-Medieval England. Ithaca: Cornell University Press.
Boym, Svetlana. 2002. Nostalgia i postkomunistyczna pamięć. Tłum. Lidia Stefanowska. W: Modrzejewski, Filip, i Sznajderman, Monika (red.). Nostalgia. Eseje o tęsknocie za komunizmem. Wołowiec: Wyd. Czarne, s. 270–301.
Cui, Shuqin. 2003. Women Through the Lens: Gender and Nation in a Century of Chinese Cinema. Honolulu: University of Hawaii Press.
Guderian-Czaplińska, Ewa, i Ziółkowski, Grzegorz (red.). 2005. Mei Lanfang. Mistrz opery pekińskiej. Wrocław: Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych.
Helman, Alicja. 2012. Ścieżkami utraconego czasu. Twórczość filmowa Chena Kaige. Gdańsk: Wydawnictwo słowo/obraz terytoria.
Hsu, Jen-Hao. 2012. Queering Chineseness: The Queer Sphere of Feelings in “Farewell My Concubine” and “Green Snake”. Asian Studies Review, 36, s. 1–8.
Jameson, Fredric. 1983. Political Unconscious: Narrative as a Socially Symbolic Act. London – New York: Cornell University Press.
Kaplan, E. Ann. 1997. Reading Formations and Chen Kaige’s “Farewell My Concubine”. W: Lu, Sheldon Hsiao-peng (red.). Transnational Chinese Cinemas: Identity, Nationhood and
Gender. Honolulu: University of Hawaii Press, s. 265–278.
LaCapra, Dominick. 2009. Historia w okresie przejściowym. Doświadczenie, tożsamość, teoria krytyczna. Tłum. Katarzyna Bojarska. Kraków: Universitas.
Larson, Wendy. 1997. The Concubine and the Figure of History: Chen Kaige’s “Farewell My Concubine”. W: Lu, Sheldon Hsiao-peng (red.). Transnational Chinese Cinemas: Identity, Nationhood and Gender. Honolulu: University of Hawaii Press, s. 331–346.
Lau, Jenny K.W. 1995. “Farewell My Concubine”: History, Melodrama and Ideology in Contemporary Pan-Chinese Cinema. Film Quarterly, 1 (49), s. 17–27.
Lee, Lilian. 1994. Farewell My Concubine. Transl. Andrea Lingenfelter. New York: William Morrow and Company.
Li, Siu Leung. 2003. Cross-Dressing in Chinese Opera. Hong Kong: Hong Kong University Press.
Lim, Song H. 2006. Celluloid Comrades: Representations of Male Homosexuality in Contemporary Chinese Cinema. Honolulu: University of Hawaii Press.
Savarese, Nicola. 2005. Mei Lanfang i dwudziestowieczny teatr chiński. W: Guderian-Czaplińska, Ewa, i Ziółkowski, Grzegorz (red.). Mei Lanfang. Mistrz opery pekińskiej. Wrocław: Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych, s. 53–88.
Silvio, Teri. 2002. Chinese Opera, Global Cinema, and the Ontology of the Person: Chen Kaige’s “Farewell My Concubine”. W: Jeongwon, Joe, i Rose, Theresa (red.). Between Opera and Cinema. New York – London: Routledge, s. 177–197.
Zheng, Yi. 1997. Narrative Images of the Historical Pasion: Those Other Women – On the Alterity in the New Wave of Chinese Cinema. W: Lu, Sheldon Hsiao-peng (red.). Transnational Chinese Cinemas: Identity, Nationhood and Gender. Honolulu: University of Hawaii Press, s. 347–360.
Filmografia
Czerwony (Yin ji kah). 1988. Reż. Stanley Kwan.
Król dzieci (Haizi wang). 1988. Reż. Chen Kaige.
Kuszenie mnicha (You seng). 1993. Reż. Clara Law.
M. Butterfly. 1993. Reż. David Cronenberg.
Mei Lanfang. 2008. Reż. Chen Kaige.
Ostatni cesarz (The Last Emperor). 1987. Reż. Bernardo Bertolucci.
Terakotowy wojownik (Qin yang). 1989. Reż. Ching Siu-tung.
Zielony wąż (Ching se). 1993. Reż. Tsui Hark.
Żegnaj, moja konkubino (Bawang bieji). 1993. Reż. Chen Kaige.
Żółta ziemia (Huang tudi). 1984. Reż. Chen Kaige.
Boym, Svetlana. 2002. Nostalgia i postkomunistyczna pamięć. Tłum. Lidia Stefanowska. W: Modrzejewski, Filip, i Sznajderman, Monika (red.). Nostalgia. Eseje o tęsknocie za komunizmem. Wołowiec: Wyd. Czarne, s. 270–301.
Cui, Shuqin. 2003. Women Through the Lens: Gender and Nation in a Century of Chinese Cinema. Honolulu: University of Hawaii Press.
Guderian-Czaplińska, Ewa, i Ziółkowski, Grzegorz (red.). 2005. Mei Lanfang. Mistrz opery pekińskiej. Wrocław: Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych.
Helman, Alicja. 2012. Ścieżkami utraconego czasu. Twórczość filmowa Chena Kaige. Gdańsk: Wydawnictwo słowo/obraz terytoria.
Hsu, Jen-Hao. 2012. Queering Chineseness: The Queer Sphere of Feelings in “Farewell My Concubine” and “Green Snake”. Asian Studies Review, 36, s. 1–8.
Jameson, Fredric. 1983. Political Unconscious: Narrative as a Socially Symbolic Act. London – New York: Cornell University Press.
Kaplan, E. Ann. 1997. Reading Formations and Chen Kaige’s “Farewell My Concubine”. W: Lu, Sheldon Hsiao-peng (red.). Transnational Chinese Cinemas: Identity, Nationhood and
Gender. Honolulu: University of Hawaii Press, s. 265–278.
LaCapra, Dominick. 2009. Historia w okresie przejściowym. Doświadczenie, tożsamość, teoria krytyczna. Tłum. Katarzyna Bojarska. Kraków: Universitas.
Larson, Wendy. 1997. The Concubine and the Figure of History: Chen Kaige’s “Farewell My Concubine”. W: Lu, Sheldon Hsiao-peng (red.). Transnational Chinese Cinemas: Identity, Nationhood and Gender. Honolulu: University of Hawaii Press, s. 331–346.
Lau, Jenny K.W. 1995. “Farewell My Concubine”: History, Melodrama and Ideology in Contemporary Pan-Chinese Cinema. Film Quarterly, 1 (49), s. 17–27.
Lee, Lilian. 1994. Farewell My Concubine. Transl. Andrea Lingenfelter. New York: William Morrow and Company.
Li, Siu Leung. 2003. Cross-Dressing in Chinese Opera. Hong Kong: Hong Kong University Press.
Lim, Song H. 2006. Celluloid Comrades: Representations of Male Homosexuality in Contemporary Chinese Cinema. Honolulu: University of Hawaii Press.
Savarese, Nicola. 2005. Mei Lanfang i dwudziestowieczny teatr chiński. W: Guderian-Czaplińska, Ewa, i Ziółkowski, Grzegorz (red.). Mei Lanfang. Mistrz opery pekińskiej. Wrocław: Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych, s. 53–88.
Silvio, Teri. 2002. Chinese Opera, Global Cinema, and the Ontology of the Person: Chen Kaige’s “Farewell My Concubine”. W: Jeongwon, Joe, i Rose, Theresa (red.). Between Opera and Cinema. New York – London: Routledge, s. 177–197.
Zheng, Yi. 1997. Narrative Images of the Historical Pasion: Those Other Women – On the Alterity in the New Wave of Chinese Cinema. W: Lu, Sheldon Hsiao-peng (red.). Transnational Chinese Cinemas: Identity, Nationhood and Gender. Honolulu: University of Hawaii Press, s. 347–360.
Filmografia
Czerwony (Yin ji kah). 1988. Reż. Stanley Kwan.
Król dzieci (Haizi wang). 1988. Reż. Chen Kaige.
Kuszenie mnicha (You seng). 1993. Reż. Clara Law.
M. Butterfly. 1993. Reż. David Cronenberg.
Mei Lanfang. 2008. Reż. Chen Kaige.
Ostatni cesarz (The Last Emperor). 1987. Reż. Bernardo Bertolucci.
Terakotowy wojownik (Qin yang). 1989. Reż. Ching Siu-tung.
Zielony wąż (Ching se). 1993. Reż. Tsui Hark.
Żegnaj, moja konkubino (Bawang bieji). 1993. Reż. Chen Kaige.
Żółta ziemia (Huang tudi). 1984. Reż. Chen Kaige.
Loska, K. (2020). Farewell My Concubine: Operatic Film as a Political Allegory. Media - Culture - Social Communication, 4(15), 57–67. https://doi.org/10.31648/mkks.6245
