W artykule autorka poddaje analizie i interpretacji narrację zastosowaną przez Sophię Turkiewicz w filmie Niegdyś moja matka (2013). W omawianym dokumencie reżyserka przedstawia zapośredniczoną historię doświadczenia Syberii i buduje opowieść o swoim własnym życiu. Tekst jest próbą ukazania filmu jako opowieści o kreacji tożsamości, będącej przezwyciężeniem przytłoczenia historią o traumatycznych wydarzeniach II wojny światowej. Autorka odwołuje się do kategorii postpamięci i rozpoznań Marianne Hirsch dotyczących jej kreacyjnej struktury. W analizie i interpretacji filmu została wykorzystana kategoria tożsamości konstruowanej, przedstawiona w pracy Katarzyny Rosner Narracja, tożsamość i czas oraz w książce Davida Carra Time, Narrative and History. Wykorzystanie archiwalnych materiałów filmowych i inscenizacji w omawianym filmie zostaje poddane analizie, aby ukazać, że ich reorganizacja umożliwia przewartościowanie przeszłych wydarzeń i skonstruowanie narracji umożliwiającej określenie tożsamości Turkiewicz. Artykuł ma na celu, po pierwsze, przedstawienie techniki montażu zwanej found footage jako formy filmowej, której środki umożliwiają zobrazowanie przewartościowań tożsamości i krytycznego odniesienia się do historii, i po drugie uzmysłowienie wpływu wydarzeń związanych z II wojną światową na prywatne relacje ludzi, w przypadku omawianego filmu dokumentalnego – matki i córki.
Pobierz pliki
Zasady cytowania