O specyfice słuchowiska Kim jest Max Winckler? – analiza i interpretacja

Eliza Matusiak

doi:10.31648/mkks.5126

Opublikowane: 2020-02-181

Tom 1 Nr 15 (2019)

O specyfice słuchowiska Kim jest Max Winckler? – analiza i interpretacja

Eliza Matusiak

Media - Kultura - Komunikacja Społeczna

Dział: Artykuły

https://doi.org/10.31648/mkks.5126

Abstrakt

W artykule poddano analizie wielkoobsadowe słuchowisko Kim jest Max Winckler? w reżyserii Adama Chylińskiego i Bartosza Szpaka w celu zinterpretowania tej produkcji audialnej oraz zaznaczenia jej cech dystynktywnych. W formułowaniu wniosków autorka posłużyła się jakościową metodą badawczą – analizą. Wskazała atypowe cechy omawianego słuchowiska w odniesieniu do tradycyjnych wyznaczników definiujących teatr radiowy, a także wykorzystane przez twórców radiowe środki wyrazu, za pomocą których autorzy skonstruowali świat przedstawiony. Omówiła istotę tak zwanej kuchni akustycznej w odniesieniu do utworu Kim jest Max Winckler? oraz sposób prowadzenia w nim narracji.

Słowa kluczowe:

słuchowisko, sztuka radiowa, radioznawstwo, opowieść, Adam Chyliński, Bartosz Szpak

Pobierz pliki

PDF

Zasady cytowania

Matusiak, E. (2020). O specyfice słuchowiska Kim jest Max Winckler? – analiza i interpretacja. Media - Kultura - Komunikacja Społeczna, 1(15), 87–99. https://doi.org/10.31648/mkks.5126

Cited by / Share

Bibliografia

Bachura-Wojtasik, Joanna. 2010. Wybrane kategorie języka filmu i ich zastosowanie w słuchowisku. W: Bogołębska, Barbara, i Worsowicz, Monika (red.). Styl – dyskurs – media. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, s. 485–496.

Bachura-Wojtasik, Joanna. 2012. Odsłony wyobraźni. Współczesne słuchowiska radiowe. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.

Bardijewska, Sława. 2001. Nagie słowo. Rzecz o słuchowisku. Warszawa: Dom Wydawniczy „Elipsa”.

Godlewska-Byliniak, Ewelina. 2014. Słuchowisko. W: Godlewski, Grzegorz, i in. (red.). Od aforyzmu do zinu. Gatunki twórczości słownej. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, s. 451–461.

Kaziów, Michał. 1973. O dziele radiowym. Z zagadnień estetyki oryginalnego słuchowiska. Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.

Lisowska-Magdziarz, Małgorzata. 2013. Metodologia badań nad mediami – nurty, kierunki, koncepcje, nowe wyzwania. Studia Medioznawcze, 2, s. 27–42.

Mayen, Józef. 1972. O stylistyce utworów mówionych. Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.

Pawlik, Aleksandra. 2014. Teatr radiowy i jego gatunki. Toruń: Wydawnictwo Mado.

Pleszkun-Olejniczakowa, Elżbieta. 2012. Muzy rzadko się do radia przyznają. Szkice o słuchowiskach i reportażach radiowych. Łódź: Primum Verbum.

Płażewski, Jerzy. 2008. Język filmu. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza.

Stanzel, Franz. 1970. Sytuacja narracyjna i epicki czas przeszły. Tłum. Ryszard Handke. Pamiętnik Literacki, 4, s. 219–232.

Netografia

Dziewiątkowski, Janusz A. 2018. O teatrze. [Online]. Polskieradio24.pl. Dostęp: https://polskieradio24.pl/357,Teatr-Polskiego-Radia-2018/7138,O-teatrze [10.11.2018].

Słuchowisko radiowe

Chyliński, Adam, i Szpak, Bartosz. 2016. Kim jest Max Winckler? Łódź: Biały Atrament, koprodukcja: Sound Tropez, Grupa Animusz [ebook]. Google Scholar