Veröffentlicht am: 2020-08-211

Dzieje malborskiej rezydencji Towarzystwa Jezusowego 1618–1780

Wojciech Zawadzki
Echa Przeszłości
Rubrik: BEITRÄGE UND ABHANDLUNGEN
https://doi.org/10.31648/ep.5750

Abstract

W okresie nowożytnym Malbork był ważnym ośrodkiem miejskim w Prusach Królewskich. W latach 1618–1780 działalność duszpasterską w tym mieście prowadzili jezuici. Do zakończenia wojny ze Szwedami w 1660 r. zakon nie posiadał własnej świątyni, lecz wspomagał księży diecezjalnych w kościele parafialnym św. Jana. W 1666 r. rezydencja jezuicka w Malborku otrzymała pokrzyżacki kościół Najświętszej Maryi Panny na Zamku Wysokim wraz z kaplicą grzebalną św. Anny. Poza pracą duszpasterską wśród malborskich katolików jezuici prowadzili także nauczanie młodzieży męskiej i organizowali misje parafialne na Żuławach i Powiślu. Ważnym obszarem ich działalności były próby rekatolizacji zdominowanego przez luteran Malborka i okolicznych miejscowości. Kres istnienia rezydencji malborskiej przyniosło breve papieża Klemensa XIV „Dominus ac Redemptor” 21 lipca 1773 r. Ostatni zakonnik opuścił miasto w 1780 r.

Dateien herunterladen

Zitierregeln

Zawadzki, W. (2020). Dzieje malborskiej rezydencji Towarzystwa Jezusowego 1618–1780. Echa Przeszłości, (XX/2). https://doi.org/10.31648/ep.5750

Zitiert von / Teilen


##plugins.themes.libcom.BOCookieBarText##