Przyjmowana sukcesywnie w VII-VIII w. przez przywódców anglosaskich plemion religia chrześcijańska stanowiła niezwykle ważny czynnik, ułatwiający awans cywilizacyjny wspomnianych społeczeństw oraz umożliwiła władcy Wessexu Egbertowi (802-839) przekształcenie anglosaskiej heptarchii w państwo. Jednakże gdy w 1073 r. na tronie św. Piotra zasiadł Hildebrand Soana przyjmując imię Grzegorza VII, relacje pomiędzy władcami Anglii a Kurią Rzymską już nigdy nie powróciły do stanu z czasów panowania dynastii Wessexu i normańskiej (duńskiej). Istotę narastającego sporu stanowiła zawarta w traktacie Dictatus Papae, doktryna Grzegorza VII zwana papalizmem, która głosiła uniwersalną (ogólnoświatową) suwerenność papiestwa oraz zapowiadała ustanowienie wyższości władzy kościelnej nad świecką. Odtąd płaszczyzny zgodnej współpracy pomiędzy władzą świecką w Londynie a duchowną w Rzymie coraz bardziej oddalały się. Realizowana przez dwór mo-narszy nad Tamizą polityka wyeliminowania przemożnych wpływów Rzymu na wewnętrzne sprawy państwa, a także wynikająca w znacznym stopniu z nieznajomości istoty funkcjono-wania anglosaskiego społeczeństwa postawa i zatracenie poczucia misji społecznej przez angielską hierarchię kościelną oraz splot czynników zewnętrznych stanowiły najważniejsze elementy procesu, który doprowadził w XVI w. do schizmy Henryka VIII i utworzenia Kościoła anglikańskiego.
Pobierz pliki
Zasady cytowania