Filozofia jako współmyślenie

Jan Wadowski

doi:10.31648/hip.888

Veröffentlicht am: 2018-09-141

Nr. 16 (2010)

Filozofia jako współmyślenie

Jan Wadowski

Humanistyka i Przyrodoznawstwo

Rubrik: Artikel

https://doi.org/10.31648/hip.888

Abstract

Artykuł proponuje rozumienie filozofii jako współmyślenia, rozumianego m.in. tak, jak ujmuje to Cezary Wodziński, czyli współmyślenie z filozofem, którego dzieło ma charakter swoistego wyzwania. Jednakże wyzwaniem może być wiele innych zjawisk czy wydarzeń, jak np. zamach 9/11, pandemie, skażenie środowiska itp. Filozofia w całości jest ponadczasową praktyką współmyślenia. Współmyślenie wynika oczywiście ze „współbycia” (Heidegger). Według innych współmyślenie filozoficzne jest dzieleniem wspólnej miłości do tego, co istotowe (Scheler). Warunki współmyślenia to m.in.: wzajemny szacunek, pokora, tolerancja, otwartość, rzetelność myślenia, polemika ad rem. Kierunkiem filozoficznym, który współmyślenie stawia w centrum swojej uwagi, jest niewątpliwie filozofia dialogu. Filozofia musi być otwartością na to, co Inne. W ten sposób myślenie filozoficzne może wyrastać ze wspólnej troski myślicieli o los człowieka i cywilizacji.

Dateien herunterladen

PDF (Język Polski)

Zitierregeln

Wadowski, J. (2018). Filozofia jako współmyślenie. Humanistyka I Przyrodoznawstwo, (16), 213–225. https://doi.org/10.31648/hip.888

Zitiert von / Teilen

Lizenz

Dieses Werk steht unter der Lizenz Creative Commons Namensnennung - Nicht-kommerziell 4.0 International.

Literaturhinweise

Bańczyk T, Maxa Schelera rozumienie istoty filozofii, „Czasopismo Filozoficzne” wrzesień 2006, nr 1.

Bukowski J, Zarys filozofii spotkania, Kraków 1987.

Fernandez Armesto F, Więc myślisz, że jesteś człowiekiem? Krótka historia ludzkości, Poznań 2006.

Filek J, Filozofia odpowiedzialności XX wieku, Kraków 2003.

Gottfried G, Teoria poznania. Od Kartezjusza do Wittgensteina, Kraków 2007.

Hałas E, Symbole w interakcji, Warszawa 2001.

Hegel G.W.F., Fenomenologia ducha, Warszawa 2002.

Heidegger M, Bycie i czas, Warszawa 1994.

Heidegger M, Co zwie się myśleniem?, Warszawa - Wrocław 2000.

Jaspers K, Sytuacje graniczne, (w:) R. Rudziński, Jaspers, Warszawa 1978.

Judycki S, Fenomenologia i filozofia dialogu - aspekty historiozoficzne, (w:) A. Bronk (red.), Filozofować dziś. Z badań nad filozofią najnowszą, Lublin 1995.

Kłoczowski J, Filozofia dialogu, Poznań 2005.

Kołodziejczyk S, O porażającej mocy filozofii i pożytkach z niej płynących, [online]<http://www.inigo.info.pl/www.ckid.pl/content
/blogcategory/16/36/12/24/index.html>, dostęp: 8.11.2009.

Levinas E, Całość i nieskończoność. Esej o zewnętrzności, Warszawa 1998.

Luijpen W. A., Fenomenologia egzystencjalna, Warszawa, 1972.

Siemek M. J., Hegel i różnica epistemologiczna, [online] <http://nowakrytyka.pl/spip.php?article170>, dostęp: 8.11.2009.

Szulakiewicz M, Dialog jako podstawa metafizyki. Od metafizyki fundamentu do metafizyki orientacji, (w:) J. Baniak (red.), Filozofia dialogu, t. 1, Poznań 2003.

Wittgenstein L, Tractatus logico-philosophicus, Warszawa 2004, tezy 1-7.

Wodziński C, Heidegger i problem zła, Warszawa 1994.

Woźniak C, Okamgnienie. Doświadczenie źródłowe a granice filozofii, Kraków 2008. Google Scholar