Аннотация

Poddano krytyce możliwość ufundowania treści ekofilozofii jako dziedziny zorientowanej głównie światopoglądowo. W nawiązaniu do książki Konrada Waloszczyka pt. Kryzys ekologiczny w świetle ekofilozofii wskazano, że takie ujęcie nie respektuje założeń, jakie muszą być spełnione w trakcie formowania przesłanek rzeczowych dla tego rodzaju treści. Przykładowym, a przy tym przekonującym argumentem za takim pojmowaniem statusu ekofilozofii jest zagadnienie kryzysu ekologicznego. Nie może być ono traktowane jako pojęcie czysto filozoficzne, bo jego sens określają ustalenia naukowe, nie zaś przesłanki światopoglądowe. W proponowanej analizie krytycznej wskazano także, że konstruowanie nowego rodzaju problematyki, jaką jest w tym wypadku ekofilozofia (oraz niektóre jej pojęcia, np. kryzys ekologiczny), wymagają spełnienia określonych standardów badawczych – merytorycznych oraz metodologicznych. Utrzymanie takich wymogów w próbach konstrukcji tematyki ekofilozoficznej, a nawet we wstępnych rozważaniach nad przedmiotem filozofii zorientowanej na zagadnienia środowiskowe, nie jest zadaniem łatwym. Autor tekstu nie podejmuje się obecnie nieszkicowania chociażby wstępnej wizji takiej dyscypliny badań filozoficznych, głównie dlatego, że nie sposób w tej chwili spójnie, w sposób zintegrowany, naszkicować powiązań wybranych zagadnień z takich nauk specjalnych, jak np. biologia, ekonomia, demografia, socjologia, etyka – by wymienić jedynie niektóre, ważniejsze.