„Twórczość” jest jednym z pojęć kryjących prawdę historycznych przemian filozofii Zachodu. Namysł nad jego istotą, sposób eksplikacji jego istoty nie może być dowolny, samo zaś pytanie o genezę twórczości wymaga szczególnej samoobserwacji w trakcie pytania. Wszędzie tam, gdzie współczesne przekłady i interpretacje dzieł antyku umieszczają słowo „twórczość”, występuje termin „poiesis”, z istoty swej przeciwstawny zarówno „powoływaniu z nicości”, jak i „powoływaniu nowego”. Samo umiejscowienie twórczości w świecie Parmenidesa, Platona czy Lukrecjusza jest już aktem tworzenia repliki antyku - repliki odpowiadającej przede wszystkim wyobrażeniom współczesnego historyka filozofii.
Zmierzając do odwrócenia tej zależności, przeciwstawiono się poglądom mylnym, a rozpowszechnionym w literaturze przedmiotu: odsłoniono sens starożytnego arche, wykluczającego obecność twórczości w dyskursie antyku, ukazano uwarunkowania interpretacyjnego zafałszowania, do którego dochodzi w translacji greckiego ,,poiesis” na „twórczość”. Podjęto próbę uwidocznienia różnic kulturowych, przesłoniętych w – interpretacyjnie ujednolicającym – procesie odtwórczej rekonstrukcji.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne 4.0 Międzynarodowe.