Pubblicato il: 2018-09-111

Światło w twórczości Teofana Greka, Andrzeja Rublowa i Dionizego

Grażyna Kobrzeniecka-Sikorska
Humanistyka i Przyrodoznawstwo
Sezione: Articoli
https://doi.org/10.31648/hip.732

Abstract

Światło ma ścisły związek z teologią hezychazmu. Jest też najważniejszym zagadnieniem w twórczości Teofana Greka, Andrzeja Rublowa i Dionizego. Artyści w swoich dziełach chcieli oddać realne doświadczenie Boga w postaci przenikającej Światłości, jakiego doznają hezychaści podczas modlitwy Jezusowej, każdy z nich czynił to jednak w inny sposób. U Teofana, głównie na freskach w cerkwi Przemienienia Pańskiego W Nowogrodzie, światło unicestwia  materię. Artysta dokonuje tego głownie poprzez dynamiczne pociągnięcia pędzla. W ten sposób obrazuje dochodzenie hezychasty do świętości, jego wewnętrzną walkę aż do całkowitego przebóstwienia. Rublow zaś ukazuje w swoich obrazach, szczególnie w ikonie Trójcy Świętej, szczyt doświadczenia hezychastycznego, przy czym nie unicestwia materii, a ją przemienia, ukazuje stan doskonałości, żadna dynamiczna kreska lub intensywniejsza plama koloru nie zakłóca panującej harmonii. Jeszcze inaczej doświadczenie hezychastyczne przekazuje Dionizy, gdyż u niego harmonia ikon bazuje na wartościach estetycznych, na pięknie koloru i linii. Ci trzej wielcy artyści, żyjący na przełomie XIV i XV w., kończą świetny okres rozwoju ikony ruskiej. Prawdopodobnie ich fenomen nie zaistniałby, gdyby nie byli przeniknięci ideami hezychazmu. Odejście od hezychazmu przyczyniło się do zaniku światła w ikonie, czyli tego, co jest jej istotą. Nie bez powodu odrodzenie ikony w XIX i XX w. zbiegło się z odrodzeniem praktyk hezychastycznych.

Regole di citazione

Kobrzeniecka-Sikorska, G. (2018). Światło w twórczości Teofana Greka, Andrzeja Rublowa i Dionizego. Humanistyka I Przyrodoznawstwo, (18), 293–304. https://doi.org/10.31648/hip.732

##plugins.themes.libcom.share##

Licenza


##plugins.themes.libcom.BOCookieBarText##