O głoszeniu Ewangelii i marketingu narracyjnym
Ryszard Hajduk
Katedra Teologii Praktycznej, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie, ul. Hozjusza 15, 11-041 OlsztynAbstrakt
Kościół jest powołany do głoszenia Ewangelii. Winien w tym celu użyć wszystkich dostępnych mu środków, aby dotrzeć do każdego człowieka z orędziem o zbawieniu w Jezusie Chrystusie. Dlatego może wykorzystać dzisiejszy marketing komunikacyjny, w którym nie tylko podkreśla się znaczenie treści orędzia, ale także rolę formy jego przekazu. Aby móc ludziom przekazywać Ewangelię na współczesnym „areopagu”, można posłużyć się zasadami marketingu narracyjnego. Odwołuje się on do ludzkiej zdolności wykorzystania opowiadań do kształtowania tożsamości osobowej i ustanawiania relacji z innymi. Teoria marketingu narracyjnego głosi, że opowiadane historie uczą postrzegać rzeczywistość i poruszają siłę wyobraźni. Pozwalają one na zasugerowanie w sposób niedyrektywny określonego rozwiązania oraz zmniejszają u odbiorców komunikatów opór wobec dokonania jakichś zmian. Opowiadania ułatwiają ludziom zapamiętanie określonych treści. Wywierają one wpływ na słuchaczy, pomagając im czegoś doświadczyć i skłaniając do podjęcia decyzji etycznych w duchu Ewangelii. Narracyjne głoszenie dobrej nowiny nie jest jedną z wielu opcji dla Kościoła, lecz zadaniem, które wypływa z historycznego charakteru objawienia się Boga w Jezusie Chrystusie, Jego Synu.
Słowa kluczowe:
ewangelizacja, marketing, przepowiadanie, kaznodziejstwo, narracjaBibliografia
Ballard P., Prichard J., “Practical Theology in Action. Christian Thinking in the Service of Church and Society”, London 2006.
Barna G., “Marketing the Church. What They Never Taught You About Church Growth”, Colorado Springs 1988.
Considine J.J., “Marketing Your Church: Concepts and Strategies”, Kansas City 1995.
Dahlén M., Lange F., Smith T., “Marketing Communications. A Brand Narrative Approach”, West Sussex 2010.
Dannowski H.W., “Kompendium der Predigtlehre”, Gütersloh 1985.
Fischer H., „Gegenwärtiges Erzählen als Weltdeutung durch Glauben“, Theologie der Gegenwart 3 (1994).
Fuchs O., “Narrativität und Widerspenstigkeit. Strukturanalogien zwischen biblischen Geschichten und christlichen Handeln”, w: R. Zerfaß (red.), “Erzählter Glaube - erzählende Kirche”, Freiburg i. B., 1988.
Gersie A., King N., „Drama. Tworzenie opowieści w edukacji i terapii”, Warszawa 1999.
Hajduk R., “Posłani głosić dobrą nowinę. Podstawowy kurs homiletyczny”, Kraków 2007.
Hajduk R., „Bóg lubi opowiadania… (i słuchacze kazań też!)”, Revertimini ad fontes 1 (1994).
Hajduk R., „Leczyć rany serc złamanych. Przyczynek do kaznodziejstwa terapeutycznego”, Kraków 1996.
Hajduk R., „Mit Jesus auf dem Weg in die Praxis der Gottesherrschaft. Evangelium, kommunikatives Handeln und Moralverkündigung“, Studia Moralia 1 (1998).
Hilker C., „Kunden gewinnen und binden. Mehr verkaufen durch innovatives Marketing“, Karlsruhe 2009.
Hinson E.G., “The Evangelization of the Roman Empire. Identity and Adaptability”, Macon 1981.
Hitz P., “L’annonce missionnaire de l’Évangile”, Paris 1954.
Hook D., “Effective Preaching. How to Prepare Good Homilies Today”, Newtown 1991.
Knigge H.-D., “Erzählend predigen?”, w: H. Nitschke (red.), “Erzählende Predigten”, Gütersloh 1977.
Lütz M., „Gott. Eine kleine Geschichte des Größten“, München 2009.
Maldonado L., “La homilía. Predicación. Liturgia. Comunidad”, Madrid 1993.
Mandelbaum J., “How to >>Do Things<< with Narrative. A Communication Perspective on Narrative Skill”, w: J.O. Greene, B.R. Burleson (red.), “Handbook of Communication and Social Interaction Skills”, Mahwah 2003.
McBride D., “The Parables of Jesus”, Leeds 1999.
Metz J.B., “Petite apologie du récit”, Concilium 5 (1973).
Michalke-Leicht W., Sajak C.P., „Bitte nüchtern bleiben. Ein Plädoyer gegen die Überforderung des Religionsunterrichts“, Herder-Korrespondenz 11 (2010).
Mistewicz E., „Marketing narracyjny. Jak budować historie, które sprzedają”, Gliwice 2011.
Porter Abbott H., “The Cambridge Introduction to Narrative”, Cambridge 2008.
Pratkanis A., Aronson E., “Wiek propagandy. Używanie i nadużywanie perswazji na co dzień”, Warszawa 2003.
Ratzinger J. (Benedykt XVI), „Jezus z Nazaretu”, Kraków 2007.
Ratzinger J., “Comunicazione e cultura: nuovi percorsi per l’evangelizzazione nel Terzo Millennio”, Nuova Umanità 1 (2003).
Ratzinger J., “Dogma e predicazione”, Brescia 1974.
Rueter A.C., “Making Good Preaching Better”, Collegeville 1997.
Twomey D.V., “The End of Irish Catholicism?”, Dublin 2003.
Uranga W., “Comunicación, Iglesia y sociedad. Visión socio-eclesiológica de la comunicación”, w: G. Ravasi, J. McDonnell, W. Uranga (red.), “Evangelización y Comunicación”, Caracas 1994.
Wachinger L., „>>Der Mensch ist ein Geschichtenerzähler<< (S. Minouchin). Zur therapeutischen Funktion des Erzählens“, w: R. Zerfaß (red.), “Erzählter Glaube - erzählende Kirche”, Freiburg i. B., 1988.
Weinrich H., “Théologie narrative”, Concilium 5 (1973).
Katedra Teologii Praktycznej, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie, ul. Hozjusza 15, 11-041 Olsztyn
