The sperance aspect of the theology of dialogue in the Benedict XVI`s encyclical letter Spe salvi
Katarzyna Parzych-Blakiewicz
Katedra Teologii Dogmatycznej i Fundamentalnej, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie, ul. Hozjusza 15, 11-041 OlsztynAbstract
The dialogue according to the contemporary humanities is a communication event which means the personal fulfilment in the relational activity. An indirect moment between the idea of the dialogue and a real dialogue is hope. Without hope – the dialogue dies. Without the dialogue – a human beeing is lost on the barren or destructive loneliness. The encyclical letter Spe salvi supplies the content to specify a theological-dialogical status of hope. The most reflection over the conception of the salvation hope according to the Spe salvi lets on the statement that a hope indicates the moment being accountable for development of the dialogical dramaturgy. The theology of dialogue defines a model of the research method. Hope defines the salvific category in a human history. In the perspective of the theology of dialogue and the history of salvation, the hope of salvation is a dialogical category. Hope is a natural human experience. Benedict XVI notices that human aspirations realized without the reference to religious values, do not fulfill human expectations. The true hope does the man happy. This hope demands clinging to Christ and the courageous initiation of evangelical values into the daily life. Benedict XVI accentuates the necessity “of healing” of the hope. The contemporary culture eliminates, warps and deforms the hope of salvation, and through this leads nowhere the human beeing. “Healing” of the hope of salvation relates a cultivating of the theology of dialogue.
Keywords:
Christian hope, encyclical Spe salvi, theology of dialogue, humanismReferences
Gadacz T., „Historia filozofii XX wieku. Nurty”, t. 2, Kraków 2009.
Hajduk R., „Współczesne mity – >>złodzieje nadziei<<. Prawda chrześcijańska w starciu z >>postępową mitologią<< w świetle encykliki >>Spe salvi<<”, w: K. Parzych-Blakiewicz (red.), „Zbawienie w nadziei. Wokół encykliki >>Spe salvi<< Benedykta XVI”, Olsztyn 2010.
Jezierski J., „Elementy eschatologii w perspektywie nadziei według encykliki >>Spe salvi<< Benedykta XVI. Próba komentarza n. 41-48”, w: S. Ropiak, M. Tunkiewicz (red.), „Sacerdos Alter Christus. Kapłan w życiu i posłudze Kościoła na progu Trzeciego Tysiąclecia. Księga Jubileuszowa z okazji siedemdziesiątych urodzin ks. prof. zw. dr. hab. Władysława Nowaka”, Olsztyn 2010.
Jezierski J., „Nadzieja w pespektywie sądu ostatecznego i piekła”, w: K. Parzych-Blakiewicz (red.), „Zbawienie w nadziei. Wokół encykliki >>Spe salvi<< Benedykta XVI”, Olsztyn 2010.
Jędraszewski M., „Homo: capa alterius, capa Dei. Emmanuela Levinasa myślenie o człowieku i Bogu”, Poznań 1999.
Jędraszewski M., „Wobec Innego. Relacje międzypodmiotowe w filozofii Emmanuela Levinasa”, Poznań 1990.
Kunicki Z., „Mocne nadzieje i płonne obietnice. Wokół krytyki iluzji politycznych”, w: K. Parzych-Blakiewicz (red.), „Zbawienie w nadziei. Wokół encykliki >>Spe salvi<< Benedykta XVI”, Olsztyn 2010.
Levinas E., „Całość i nieskończoność”, tłum. M. Kowalska, Warszawa 1998.
Levinas E., „Etyka i Nieskończony. Rozmowy z Philipp`em Nemo”, tłum. B. Opolska-Kokoszka, Kraków [b.r.w.].
Levinas E., „Trudna wolność”, tłum. A. Kuryś, Gdynia 1991.
Nagórny J., „Nadzieja chrześcijańska wobec wyzwań współczesności”, w: J. Nagórny, M. Pokrywka (red.), „Nadzieja chrześcijańska a nadzieje ludzkie”, Lublin 2003.
Nawrot J., „Granice dialogu w Starym Testamencie – osoby i sytuacje”, Teologia Praktyczna 9 (2008).
Neumann J., „Nadzieja jako kryterium wiary w przesłaniu encykliki >>Spe salvi<< Benedykta XVI”, w: K. Parzych-Blakiewicz (red.), „Zbawienie w nadziei. Wokół encykliki >>Spe salvi<< Benedykta XVI”, Olsztyn 2010.
Parzych K., „Aksjologiczna zasada dialogu małżeńskiego wobec przemian koncepcji małżeństwa”, w: A. Jucewicz, M. Machinek (red.), „Idea gender jako wyzwanie dla teologii”, Olsztyn 2009.
Parzych K., „Dialog jako metoda ewangelizacji współczesnego świata według Jana Pawła II”, Olsztyn 2000.
Parzych K., „Elementy filozofii dialogu w antropologii paschalnej ks. Wacława Hryniewicza”, Forum Teologiczne 12 (2012).
Parzych K., „Na progu teologii dialogu. Dar według studium >>Osoba i czyn<< Karola Wojtyły”, Filozofia Dialogu 1 (2003).
Parzych K., „Pojęcie dialogu wg Karola Wojtyły – Jana Pawła II i jego zastosowanie teologiczne”, Filozofia Dialogu 2 (2004).
Parzych-Blakiewicz K., „>>Dialog<< i >>dialogiczność<< jako narzędzia teologii”, Teologia w Polsce 1 (2007).
Parzych-Blakiewicz K., „Teologia historiozbawcza w dogmatyce polskiej XX wieku”, Olsztyn 2010.
Parzych-Blakiewiecz K., „Dialog Przymierza. Dialogika komunikacji między Bogiem a człowiekiem”, Filozofia Dialogu 8 (2009).
Ratzinger J., „Wielość religii i jedno Przymierze”, tłum. E. Pieciul, Poznań 2004.
Tischner J., „Filozofia dramatu”, Kraków 1998.
Tischner J., „Myślenie wśród wartości”, Kraków 1992.
Tischner J., „Spór o istnienie człowieka”, Kraków 1998.
Wieczorek K., „Człowiek otwarty na drugiego. Perspektywa filozofii Karola Wojtyły i Józefa Tischnera”, Filozofia Dialogu 3 (2005).
Wojtyła K., „Osoba i czyn”, Lublin 1994.
Katedra Teologii Dogmatycznej i Fundamentalnej, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie, ul. Hozjusza 15, 11-041 Olsztyn
