Abstract

Przedmiotem rozważań jest analiza umysłu z punktu widzenia socjobiologii. Na gruncie socjobiologii, podobnie jak we współczesnej teorii ewolucji, przyjmuje się funkcjonalne rozumienie umysłu. Umysł zaistniał i rozwija się razem z ludzkim mózgiem i ma walory adaptacyjne, gdyż za jego pośrednictwem funkcjonuje świat ludzkiej kultury. Mając na uwadze tak sformułowane rozumienie umysłu, można postawić trzy następujące pytania: Jak zaistniał umysł? Po co zaistniał umysł? Na czym polega jego wartość poznawcza?

Odpowiadając na powyższe pytania, autorka odwołuje się do argumentacji socjobiologów: E. O. Wilsona i C. J. Lumsdena, oraz do pomysłu K. Poppera – nazwanego hipotezą dualizmu genetycznego.

Sens tych rozważań można podsumować, parafrazując Kartezjańską formułę: Myślę, a więc jestem jako Jestem, więc myślę, a moje myślenie zależy od tego, jaki jestem.