Wokół pojęcia alienacji ekologicznej

Piotr Domeracki

doi:10.31648/hip.1408

Opublikowane: 2018-10-071

Nr 12 (2006)

Wokół pojęcia alienacji ekologicznej

Piotr Domeracki

Humanistyka i Przyrodoznawstwo

Dział: Artykuły

https://doi.org/10.31648/hip.1408

Abstrakt

W artykule podejmuję problem operacjonalizacji pojęcia alienacji na gruncie ekofilozofii. Próbuję pokazać, że jest to jedno z kluczowych pojęć ekofilozoficznych. Rezerwuję dla niego określenie „alienacja ekologiczna”. Moją ambicją jest reartykulacja pojęcia alienacji w kontekście fundamentalnego dla filozofii ekologicznej problemu relacji natura – człowiek – kultura. Dokonuję tego w kilku krokach. Najpierw poszukuję źródłowego znaczenia pojęcia alienacji. W tym celu przedstawiam krótki rys etymologiczno-historyczny. W dalszej kolejności podaję przykłady najsławniejszych filozoficznych teorii alienacji. W następnym kroku czynię to samo w odniesieniu do filozofii ekologicznej. Cała procedura służy ostatecznie ujednoznaczniającej precyzacji pojęcia alienacji ekologicznej.

Słowa kluczowe:

człowiek, natura, kultura, asymilacja, alienacja, separacja, integracja, kosmocentryzm, antropocentryzm, ekocentryzm

Pobierz pliki

PDF

Zasady cytowania

Domeracki, P. (2018). Wokół pojęcia alienacji ekologicznej. Humanistyka I Przyrodoznawstwo, (12), 193–205. https://doi.org/10.31648/hip.1408

Cited by / Share

Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne 4.0 Międzynarodowe.

Bibliografia

Adam SCHAFF, Alienacja jako zjawisko społeczne, KiW, Warszawa 1999. Por. ibidem, szczególnie.

Podaję za: M. ŻELAZNY, Heglowska filozofia ducha, IFiS PAN, Warszawa 2000

Por. T. PŁUŻAŃSKI, Mounier, WP, Warszawa 1967.

K. WOJTYŁA, Osoba: podmiot i wspólnota, (w:) idem, Osoba i czyn oraz inne studia antropologiczne; idem, Uczestnictwo czy alienacja?, (w:) ibidem, s. 456; por. także: J. GALAROWICZ, Człowiek jest osobą. Podstawy antropologii filozoficznej Karola Wojtyły, PAT, Kraków 1994.

K. WOJTYŁA, Uczestnictwo czy alienacja?, idem, Osoba: podmiot i wspólnota, s. 412; por. także: J. GALAROWICZ, op. cit.

J. MCGRAW, Samotność. Studium psychologiczne i filozoficzne, przeł. A. Hankała, PTHP, Warszawa 2000.

E. MOUNIER, Chrześcijaństwo i pojęcie postępu, przeł. E. Krasowolska, Biblioteka „Więzi”, Warszawa 1968.

R. INGARDEN, Książeczka o człowieku, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1987

Por. T. LUKRECJUSZ CARUS, O naturze rzeczy, przeł. G. Żurek, Warszawa 1994.

Por. H. BLUMENBERG, Rzeczywistości, w których żyjemy. Rozprawy i jedno przemówienie, przeł. W. Lipnik, Oficyna Naukowa, Warszawa 1997.

S. CZERNIAK, Pomiędzy Szkołą Frankfurcką a postmodernizmem. Antropologia filozoficzna Gernota Bo¨hmego na tle klasycznych stanowisk antropologii filozoficznej XX wieku, (w:) G. BO¨ HME, Antropologia filozoficzna. Ujęcie pragmatyczne. Wykłady z Darmstadt, przeł. P. Domański, IFiS PAN, Warszawa 1998, s. XVII.

E. MORIN, Zagubiony paradygmat – natura ludzka, przeł. R. Zimand, PIW, Warszawa 1977.

S. SPRINGER, Ekologiczny kryzys nowożytnego świata w poglądach teologicznofilozoficznych Ju¨ rgena Moltmanna, „Zeszyty Filozoficzne”, IF UAM, z. 5, Z. Drozdowicz (red.), Poznań 1996.

Por. D. DEMBIŃSKA-SIURY, Człowiek odkrywa człowieka. O początkach greckiej refleksji moralnej, WP, Warszawa 1991 Google Scholar