Teoria ruchu, będącego głównym atrybutem materii i nadającego jej cechy boskie, była podstawową cechą poglądów filozofów z Miletu i Heraklita. Myśliciele ci utożsamili ruch z życiem i przez to nadali światu cechy istoty boskiej, co potwierdzało ich panteizm. W filozofii szkoły milezyjskiej i u Heraklita mamy do czynienia z typowym panteizmem pankosmicznym (naturalistycznym), utożsamiającym Boga ze światem.
Refleksja założyciela szkoły eleackiej – Parmenidesa, wyrosła w opozycji do koncepcji Heraklita z Efezu. Sposób, w jaki Parmenides przystąpił do badania bytu, zasługuje na uwagę i czyni go rewolucjonistą w dziedzinie filozofii, a zarazem heretykiem naturalizmu. Jego panteizm akosmiczny nie jest przepełniony szacunkiem do przyrody, gdyż wykracza tak daleko poza nią, że w ogóle jej nie zauważa.
Parmenides przyczynił się do powstania filozofii spekulatywnej opartej na formalnych zasadach myślenia, ograniczając zarazem zainteresowanie naturą. Platon, poniekąd kontynuator rozważań spekulatywnych, mając wielki wpływ na swoich kontynuatorów, w pewien sposób ustalił typ filozofowania w późnej starożytności i w średniowieczu. Myśliciele będący pod jego inspiracją poszukiwali świata idei i transcendencji, zapominając o rzeczywistości zmysłowej – najbliższej nam przyrodzie.
Scarica file
Regole di citazione
##plugins.themes.libcom.share##
Licenza
Questo lavoro è fornito con la licenza Creative Commons Attribuzione - Non commerciale 4.0 Internazionale.
English
Język Polski
Русский
Français (France)
Deutsch
Español (España)
Italiano