Kategorie wzniosłości i piękna wiąże się z wartościami estetycznymi. Najwcześniejsze znane określenie wzniosłości jako odrębnej, wyróżnionej kategorii znajduje się w rozprawie przypisywanej pseudo-Longinusowi, ale obecnie się przypuszcza, że jest jeszcze starsze (I wiek n.e.). W filozofii nowożytnej kategoria wzniosłości nabrała szczególnego znaczenia dzięki E. Burke’owi i jego pracy Essay on the Sublime and Beautiful (1756). Kant także wyróżnił wzniosłość jako kategorię oddzielną od piękna, przypisując ją wyłącznie władzom umysłu, a nie przedmiotowi. Począwszy od lat osiemdziesiątych nastąpił renesans estetyki kantowskiej. Sprawcą tego fenomenu jest francuski filozof J. F. Lyotard. Autor Le Differend odniósł kantowską kategorię wzniosłości do sztuki awangardowej. W postmodernizmie estetyka wzniosłości powróciła do definicji estetyki Baumgartena, kładącej szczególny nacisk na zdolności percepcyjne.
W niniejszym artykule zaprezentowano źródła estetycznej percepcji natury. Dlaczego natura wydaje się nam tak harmonijna i piękna? Natura jest archetypem sztuki. Twórczość artystyczna człowieka jest tylko imitacją natury i odtwarza jej formy w pozornie abstrakcyjny sposób.
Scarica file
Regole di citazione
##plugins.themes.libcom.share##
Licenza
Questo lavoro è fornito con la licenza Creative Commons Attribuzione - Non commerciale 4.0 Internazionale.
English
Język Polski
Русский
Français (France)
Deutsch
Español (España)
Italiano